Afzien met een glimlach bij de Bear Trail

Het is maandagavond. M’n lichaam doet overal pijn en ik kan maar met moeite wakker blijven. Dit is dus de beloning van een dagje ploeteren in de heuvels. Maar ik onderga het graag. Het herinnert me namelijk maar al te goed aan mijn succesvolle debuut op de ultratrail.

Zevenenvijftig kilometer. Met de auto nog geen half uurtje over de snelweg, te voet een aardig eind. Zeker als je onderweg te maken krijgt met veel heuvels, onverharde paden en benen die langzaam vollopen. In een notendop was dat de Bear Trail voor mij. Het was dus afzien. Maar afzien met een glimlach!

Een lekker begin

Van te voren was ik nog een beetje bang voor wat me te wachten stond. In de dagen voorafgaand aan de wedstrijd had ik zoiets van ‘we zien wel’. En zo ging ik om 9.00 uur ook van start samen met 150 andere lopers. Met een paar liter water en een aantal energiegels in m’n rugzak moest het gaan gebeuren. Ik had me voorgenomen niet te hard te starten en na de eerste bocht kwam ik als 21e door. Geen idee of dat een goede positie was, maar het voelde ontspannen aan. De eerste kilometers gingen dan ook vrij makkelijk. Veel single trails, af en toe een pittig klimmetje. Dat gaat lekker zo!

Weer zo’n ellendige klim

Foto: Gabriëlle Hacking

Na een kilometer of 20 begon ik al wel wat vermoeidheid in m’n benen te voelen. Die klimmetjes hakken er toch wel in en vooral het idee dat ik nog bijna een marathon te gaan had gaf wat twijfel. Dat gevoel werd langzaam sterker. De kilometers gingen helaas niet sneller voorbij dan dat de benen vermoeider werden. Vanaf 30km werd het echt ploeteren. M’n tempo ging steeds verder omlaag en na elke bocht wachtte wéér zo’n ellendige klim. Bij 40km zat ik echt diep in het rood en was het tussendoel vooral de verzorgingspost bij 43km.

Toen ik daar aankwam heb ik even goed de tijd genomen. Een paar glazen cola, gezouten pinda’s, een banaan en toen maar weer door. Direct nog een energiegel met Guarana erachteraan om maar die sugarrush te pakken. Of het nou kwam door het zout, de guarana of het feit dat het einde in zicht kwam weet ik niet, maar vanaf 45km begon ik langzaam door de zware benen heen te komen. Ik voelde weer nieuwe energie opkomen en m’n benen voelden ook weer wat meer ontspannen aan. Bij de 50km kwam het besef dat ik het (hardlopend) ging redden. Dat gaf uiteindelijk zo veel power, dat ik de laatste kilometers nog wist te versnellen en met een grote glimlach (als 18e) over de finish kwam!

#ilovetrail

I love trail!

Wat was dit een geweldige ervaring. Loei- en loeizwaar, maar het geeft zo’n kick! Het is hardlopen in z’n puurste vorm. Gewoon gaan, de elementen trotseren en maar zien wat je tegenkomt. Ook mentaal is het een mooie strijd. Tijdens de race zelf ga je van een lach naar een (figuurlijke) traan. Achteraf blijft alleen de lach over. Ik ben met deze overwinning gekwalificeerd voor mijn grote doel, de OCC tijdens de UTMB volgend jaar zomer. In januari is de loting, dan weet ik of ook echt mee mag doen… Maar voor nu vooral nog even nagenieten van mijn eerste ultratrail. Dit smaakt naar meer!