Enschede marathon: 42km genieten!

Daar is ie dan! Hèt verslag van dè wedstrijd. Het is inmiddels vier dagen geleden, maar ik zit nog steeds in een overwinningsroes. De marathon ging namelijk ge-wel-dig! Het lopen ging precies zoals ik had gepland en de support was fantastisch. Ik heb 42km afgezien, maar er ook zeker heel erg van genoten.

Zaterdagochtend 8.45 uur. Ik stap bepakt en bezakt op m’n fiets richting het centrum van Enschede. Ik ben ontspannen. Al dagen weet ik dat ik het kan en dat ik, hoe het ook gaat, er gewoon van mag genieten. Aangekomen loop ik rustig wat warm, drink ik nog weer wat sportdrank en om 9.50 uur wandel ik rustig het startvak in. Om mij heen de gespannen koppies bij m’n medelopers. ‘Dit is het dan’ denk ik. Vier maanden training moet in er in de komende 3uur uit komen. Pang! We zijn los. De eerste meters voelen goed, ik moet me inhouden om niet te hard te starten. Toch gaat de eerste kilometer in 3’56, iets te hard dus. Al snel kom ik tussen twee groepjes in te lopen. Even twijfel ik of ik gas moet geven, maar ik besluit om me te laten zakken. Dat blijkt een goede keuze, want het groepje waar ik in terecht kom loop heel constant op ca. 4’05. Precies wat ik wilde!

Laatste kilometers

Tot 25km gaan de kilometers erg soepel met m’n trainer op de fiets naast me. Maar dan slaat er langzaam wat vermoeidheid toe en krijg ik het mentaal wat zwaarder. Het idee dat er nog meer dan 15km volgen en ik m’n benen begin te voelen geven wat twijfel. Ook valt het groepje uit elkaar. Een paar gaan harder en er moeten er een paar af. Nog een paar kilometer kan ik aanhaken bij een mede-loper. ‘Wil je overnemen?’ roept ie op een gegeven moment, helaas heb ik die power op dat moment niet en roep ik terug ‘Ik kan niet, sorry’. We weten nog weer even aansluiting te vinden bij de (uiteindelijk winnende) dame voor ons. Even later, vanaf 30km versnellen ze iets en lopen ze langzaam bij me weg. Vanaf dat moment kom ik alleen te zitten. Jammer, maar ik moet het nu toch zelf doen.

35km! ‘Nu zal de man met de hamer zo wel komen’ denk ik. En dat is een van de vele gedachtes die door m’n hoofd schieten. De belangrijkste is: ‘volhouden tot 36’ en even later ‘volhouden tot 37’ en weer even later.. je snapt het! Het werd aftellen en werken. M’n kilometertijden liepen iets op naar 4’15, maar ik kan redelijk goed door blijven lopen. Bij de 40 weet ik het: het gaat lukken! Met de paar minuten voorsprong op m’n schema kan het niet meer mis. En dat geeft nog wat extra energie. De laatste kilometer pers ik er nog wat energie uit voor een 3’57. Dan zie ik de klok richting 2.52 tikken. ‘Dat gaat me niet gebeuren!’. Ik zet nog een keer aan voor een eindsprint en weet er binnen te blijven: 2.51.54. Klaar! Ik heb het gaan!

De laatste meters voor de finish

Een mix van blijdschap en vermoeidheid gaat door m’n hoofd. Maar er verschijnt vooral een hele grote lach op m’n gezicht. En die is er tot op de dag van vandaag nog niet afgegaan. Het was de race precies zoals ik had gehoopt. Ik kon het tempo vasthouden zoals ik dat wilde en ik had voldoende energievoorraad om een echte terugslag te voorkomen. De tweede halve marathon ging uiteindelijk 48 seconden langzamer dan m’n eerste. Dat is vrij vlak. Ook heb ik genoten! Het mogen lopen van deze afstand is een prachtige fysieke strijd. Het lichaam moet in alle opzichten alles geven om vol te houden en als het dan lukt geeft dat heel veel voldoening.

Support net na de finish

De dagen erna heb ik nagenoten. Ik heb de race nog een paar keer gelopen in m’n hoofd en had als fysiek aandenken een lekkere portie spierpijn. Gisteren heb ik weer een rustig rondje uitgelopen en volgende week ga ik op vakantie. Dan maar eens nadenken over een nieuwe uitdaging…

Voor de cijferfreak kun je op Strava de details van m’n race vinden. Voor iedereen die er zondag bij was en voor iedereen die me succes heeft gewenst: bedankt! Jullie steun gaf net dat beetje extra energie voor heel hard lopen!