Hardlopen is een teamsport

Hardlopen moet je helemaal alleen doen. Er is niemand die je een voorzet op maat geeft zodat jij de held kan zijn. Nee, bij hardlopen moet je jezelf voortbewegen. De eenzame strijd met het asfalt en niemand die je kan helpen als je benen de verzuring in gaan. Of toch wel? Is hardlopen stiekem toch meer dan alleen jij en de klok?

Kopgroep halverwege bij de Kopjesloop 10km

Alleen ga je sneller, samen ga je…

Nog sneller! Vandaag ben ik er achter gekomen dat hardlopen zo veel meer is dan ‘alleen’ hardlopen. Sterker nog in bepaalde opzichten is het een echte teamsport. Het was op deze mooie zondagochtend tijd voor de Kopjesloop in Delft. De wedstrijd is onderdeel van het 1 van de 4 klassement van de Haagse hardloopverenigingen. Omdat we als groep 1 van Haag natuurlijk de trots van de club willen verdedigen (en zelf hard willen lopen) togen we met een mooie groep af naar Delft om daar te lopen. We hadden dat alleen kunnen doen, maar dat deden we niet. Nee, we besloten samen te werken. Op verschillende plekken in de race offerden groepsgenoten zich voor elkaar op zodat andere konden excelleren. Wat een teamspirit!

De dubbele tosti ham-kaas

Hoe deden we dat dan? Ten eerste was er het haaswerk van teamgenoten Rogier en Jean-Paul die zich 10km in dienst stelden van Doug met als doel zijn PR weer een beetje ‘bij te schaven’. Eén op kop en één erachter en ‘m maar blijven aansporen vol te houden. Ik was er zelf niet bij maar deze quote van Doug zegt genoeg:

Ik was eigenlijk na 5km al gebroken, wilde 3km lang opgeven. Maar vanaf 5km kwam er een ‘achterhaas’ bij. Ik zat vast in een groep 1 tostiapparaat. ‘Discipline’ hoorde ik vóór, ‘Vasthouden’ kwam van achter.’

Resultaat? Een PR met een paar seconden. Zigzaggend kwam ie binnen, maar hij flikte het wel. Dankzij z’n twee hazen die hem letterlijk en figuurlijk de weg wezen naar deze tijd.

Maar er was nog een tosti in de wedstrijd! En wat voor één. De tosti aan kop werd een ware sandwich waar de gelen van Haag overwonnen. De drie-strijd ontstond na zo’n 5km. Vanaf de start ging een groepje van zo’n 7-8 lopers samen weg op een hoog tempo. Langzaam wapperde de ene na de andere loper eraf. Ik had zelf ook moeite om aan te haken maar teamgenoot Rein kon als een soort haas me door de moeilijke momenten heen helpen. We kwamen goed in ons ritme en voor we het wisten liepen Rein en ik vanaf 5km nog maar met één andere loper. Toen begon het spel.

Laatste meters

Zonder overleg wisten we dat we moesten samenwerken om ook hem kapot te lopen. Eén van ons moest dit winnen, het maakte niet uit wie. We gingen om en om wat versnellen en vertragen en na 7km offerde Rein zich voor me op. Ik liep op kop en zette iets aan, Rein merkte dit en liet zich juist iets zakken. Ons mede-kopgroep-genoot had op dat moment mij moeten volgen maar kon niet meer dan aanhaken bij Rein. Binnen no-time had ik een gat geslagen en kreeg ik de mooie woorden ‘maak het maar af’ te horen achter me. Dat deed ik. Het gat werd nooit ècht groot en het waren nog zware laatste kilometers. Toch kwam ik als eerste over de finish. Die samenwerking tussen de 5 en 7km was genieten en bracht òns de overwinning. Een knap staaltje teamwork!

Groep nummer 1

Hardlopen is dus echt een teamsport. Zeker als je in een groep loopt en af en toe wat voor elkaar over hebt. In onze groep vind je de juiste instelling, de wil om voor elkaar te werken en de bereidheid om te delen. Kenmerken die toptrainer Lodewijk (ooit zelf winnaar) ons heeft bijgebracht, maar die natuurlijk ook vanzelf komen als je drie keer per week anderhalf uur een stukje hobbelt. Vandaag werd ik dus nummer 1 in Delft, maar eigenlijk is het vooral een teamprestatie van groep nummer 1!