Ieder avontuur eindigt met de laatste stap

Terwijl de Rotterdam-gangers vandaag volop mogen genieten van de wedstrijdzenuwen, zit ik heel relaxed in een Haags cafeetje. Ik heb nog even.. acht dagen om precies te zijn. Dan mag ik na maanden van trainen eindelijk de marathon gaan lopen. En die maanden waren een mooi avontuur. Tijdens de voorbereiding heb ik genoten van alle trainingen, van het plannen van m’n voeding, van het ontdekken van de ‘kleine dingetjes’ en gewoon van het bezig zijn met m’n lichaam.

Buiten komt het met bakken uit de lucht en waait een gure wind, dit terwijl het gisteren nog ruim 20 graden was. Hoe de omstandigheden volgende week in Enschede zijn moet ik accepteren. Daar heb ik geen invloed op. Ook de vorm van de dag kan ik maar moeilijk beïnvloeden. Op hoe ik zelf aan de start sta heb ik de afgelopen maanden wèl invloed gehad. Ik heb geprobeerd niks aan het toeval over te laten, maar dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan. In mijn avontuur kwam ik pieken en dalen tegen en heb ik vooral veel geleerd.

De eerste stap

Het idee om de marathon te lopen (en om dit blog te starten) kwam precies een jaar geleden. Op die dag was ik aanwezig in Rotterdam om loopmaatjes aan te moedigen tijdens hun marathon. Waar ik daarvoor al in m’n hoofd had dat ik ooit ook nog eens voor de marathon wilde gaan, besloot ik daar dat het volgend jaar moest gebeuren. Die sfeer en de ultieme voldoening bij alle finishers maakten dat ik dat ook wilde. De marathon is immers toch de legendarische afstand onder de hardlopers. Lang genoeg om het niet zomaar in een opwelling op dinsdagmiddag te kunnen doen, maar kort genoeg om serieus hard te kunnen lopen. Mits je goed getraind bent uiteraard. Daar ging ik dus voor! En omdat ik geen zin had in half bakken voorbereiding, zou het dan ook goed gebeuren. Die afstand die lukt me wel, maar ik wilde ook een scherpe tijd. En zo ontstond het plan voor heelhardlopen. Het plan om een paar maanden lang te proberen maximale voortgang te boeken en een ambitieuze tijd op de marathon in Enschede te realiseren.

Trainen op het randje

Die ambitieuze tijd heb ik als één van de eerste dingen vastgesteld (2.55uur, zie hier). Daarna ben ik bezig geweest met een uitgebalanceerd trainingsschema. Mijn terugblik hierop volgt na de marathon nog wel. Maar al wel kan ik zeggen dat ik bij de uitvoering ervan constant op het randje van overbelasting heb getraind. Tot dan toe liep ik nooit meer dan 60km per week en waren duurlopen van 20km lang. Tijdens de marathonvoorbereiding liep ik gemiddeld 80km per week met piek weken van bijna 100km. Daarnaast liep ik negen wedstrijden, maar had ik ook minstens zoveel kleine pijntjes. Overal heb ik wel wat gevoeld. Allemaal als gevolg van de vele belasting. Gelukkig ging ik niet over het randje. Door me te verdiepen in herstel en voeding heb ik m’n lichaam voldoende geholpen om er elke weer bovenop te komen. Zo lag ik dagelijks op een foamroller, deed ik een uitgebreide gezondheidscheck, mat ik regelmatig m’n hartslag om overtraining te voorkomen en bedacht ik gerechten vol met spier herstellende ingrediënten.

Van links naar rechts: de Oliebollencross, de Kopjesloop en de halve marathon van Barcelona

 Van sportief doen naar sportief zijn

Sommige mensen vragen me waarom ik dat er allemaal voor doe. ‘Of ik niet iets beters te doen heb?’. Nou, nee.. dit is wat ik leuk vind. Dit is mijn hobby. Waar een ander naakt schildert (spatie bedoeld :)) of goudvissen probeert wat verstand bij te brengen, ben ik graag bezig met m’n lichaam. Dat was ik altijd al wel, maar dan vooral op sportief gebied. M’n hele leven heb ik veel gesport, maar tot een paar jaar geleden bestond m’n weekmenu uit pizza, een studenten-daghap of een willekeurige magnetron maaltijd. Niet echt de ideale voedingsbodem voor een gezond lijf. Maar dat is langzaam veranderd en nu is m’n trainingsregime op z’n fanatiekst (voordeel van veel sporten is overigens dan je ook veel mag eten). De boog blijft denk ik na de marathon niet zo gespannen staan. Dan mag er best weer een kilotje aan, ‘ff’ iets relaxter. Maar veel zal er ook niet veranderen. Sporten is namelijk wel een beetje een verslaving geworden…

De laatste week

Inmiddels ben ik beland in m’n taperfase. In deze laatste paar weken bouw ik af in kilometers om goed uit te rusten. Uitgerust ben ik inmiddels wel. Ik ben wakker voor de wekker en heb veel energie over. In de laatste week zal ik me dan ook vooral moeten inhouden. Goed blijven eten, niet te veel doen. Dan is het volgende week zondag om 10.00uur tijd voor de start van de laatste etappe van mijn reis. Ruim 42km later zal ik de laatste stap zetten. En hoe het zondag ook gaat ik vond het een schitterend avontuur. Wat mij betreft kan er niet snel genoeg weer een nieuw avontuur beginnen…