Pieken èn dalen: het leven van een hardloper

Als hardloper wil je het liefst bij iedere wedstrijd weer een mooie tijd lopen en als het even kan ook nog je persoonlijke record verbeteren. Helaas gaat het niet altijd volgens plan. Vandaag had ik zo’n dag.

De halve marathon van Amsterdam had ik gepland als een piekwedstrijd in het najaar. Ik hoopte er een scherpe tijd neer te zetten. Op basis van trainingen en de 10km van vorige week dacht ik wel in de 1.20 te kunnen lopen. Wist dat het niet zo makkelijk zou worden, maar als alles mee zat moest het kunnen. M’n wedstrijdvoorbereiding was ook prima. Toch voelde ik me de hele week al niet zo goed als een week eerder, maar dat gaf ik niet toe. In Amsterdam moest ik wel. Al vanaf een paar kilometer buikpijnen, die uiteindelijk vanaf ca. 10km te heftig werden om hard door te blijven lopen. Hierdoor verloor ik m’n streeftijd uit het oog en even later ook m’n PR. Daarom maar rustig aan gedaan in het laatste stuk, hoewel dat nog steeds niet lekker liep. Uiteindelijk in een tegenvallende 1.28 gefinisht. Baalde er even flink van, maar had er al gauw vrede mee dat het vandaag gewoon niet ging. De buikpijn beschouw ik als overmacht, dus ligt het niet aan m’n training. En misschien kan ik er nog wat van leren…

Mijn Amsterdam HM: na 9,5 kilometer was het gedaan met het goede tempo..

Waarom het soms niet gaat..

Vorm is ongrijpbaar. Soms heb je een topdag terwijl je het niet verwacht en soms tegenovergesteld. Ook de fysieke staat is soms lastig te begrijpen. Waarom voel je de ene keer allerlei klachten of heb je buikpijn of steken? En kun je een andere keer super ontspannen lopen? Ik weet het niet. Enige waar ik het vandaag aan kon wijten is een matige warming-up. Meer dan een stukje joggen zat er niet in en dus was het misschien een iets te koude start. Voor de rest beschouw ik het maar als overmacht. Het was ook nog eens ‘maar’ een halve marathon. Een trainingsmaatje moest uitstappen op de hele marathon, ook vanwege buikklachten. Na maanden van voorbereiding is dat erg zuur en zoals hij zelf zei:

Maar dit is wel wat zo mooi is aan de marathon. Alles moet goed zijn wil je een top tijd lopen. Het is een meedogenloze afstand.

Hij heeft gelijk. Hardlopen is veel trainen en af en toe een wedstrijdje. Dan kun je gewoon niet altijd pieken. Af en toe is er ook een dal. De truc is om daar zo snel mogelijk uit te kruipen en met vertrouwen en vooral plezier te blijven hardlopen!